1960’lı ve 1970’li yıllarda Chicago Bears’ın Hall of Fame orta saha oyuncusu ve NFL’nin 100. Yıldönümü Tüm Zamanlar Takımının bir üyesi olan ünlü Hall of Fame orta saha oyuncusu Dick Butkus, Perşembe günü Malibu, Kaliforniya’daki evinde öldü. 80 yaşındaydı.
Ayılar, onun “bir gecede” öldüğünü söyleyerek ölümü doğruladı. Hiçbir sebep belirtilmedi.
1,80 metre boyunda ve 110 kilo ağırlığındaki Butkus, zamanına göre oldukça iyi bir boyutta. Koşu sporunun ortasında oynuyor. Ayrıca geri çekilip rakiplerin pas oyunlarını engelleyecek kadar hızlı ve çevikti. Beş kez All-Pro birinci takımı seçildi ve sekiz kez Pro Bowl maçına seçildi. 1979’da ilk yılında Pro Football Hall of Fame’e alındı.
Sacks 1982’ye kadar resmi bir istatistik haline gelmedi, bu nedenle Butkus’un rakip oyun kurucuları kaç kez boğduğu takip edilmiyor. Bununla birlikte, 1965 ile 1973 yılları arasında Bears’la 22 pası yakaladığı ve 27 top çalmayı kurtardığına inanılıyor.
Butkus, Hall of Famer tarafından “Isınmak için sahaya çıktığımda beni kızdıran şeyler söylerdim” dedi. “Diğer takımdan biri gülerse, bana ya da Ayılar’a gülüyormuş gibi davranırdım. Her zaman işime yaradı.”
Butkus’un, Bears’ın orta savunma oyuncusu olarak öncülü olan ve Butkus çaylakken kendi Hall of Fame kariyerinin sonuna yaklaşan Bill George, kaderinde yıldızlığın olduğuna inanıyordu. George, 2015 yılında Chicago Tribune’e “Butkus’u ilk gördüğümde çantalarımı toplamaya başladım” dedi. “Bu adamın harika olmasının imkânı yoktu.”
1950’lerin başına kadar profesyonel savunma hatlarının ortasındaki oyunculara orta savunma oyuncuları deniyordu. Onlar asıl görevi devam eden oyunlarda rakiplerini durdurmak olan güçlü adamlardı. George, olası pas oyunlarına izin vermek için zaman zaman geri çekilerek savunmayı yeniden şekillendirmeye başladı.
Orta savunma pozisyonu, Ekim 1960’ta CBS’nin Giants’ın yıldızını canlandıran Walter Cronkite tarafından anlatılan “Sam Huff’un Şiddetli Dünyası”nı yayınlamasıyla öne çıktı. Butkus, o sırada Chicago Meslek Lisesi’nde bek, defans oyuncusu, bahisçi ve sıra vuruşçu olarak futbol oynuyordu.
Üç sezon boyunca Illinois Üniversitesi’nde defans oyuncusu ve pivot oynayan bir All-American olarak ulusal çapta tanındı. Gençliğinde Illini’yi 8-1-1’lik bir rekora taşıdı ve 1964 Yeni Yıl Rose Bowl maçında Washington Üniversitesi’ne karşı zafer kazandı.
Sports Illustrated’ın 1964’teki kapak hikayesinde Dan Jenkins şöyle yazmıştı: “Eğer her üniversite futbol takımının Illinois’den Dick Butkus gibi bir defans oyuncusu olsaydı, tüm bekler kısa sürede 1,80 boyunda olur ve soprano söylerdi.”
Richard Marvin Butkus, 9 Aralık 1942’de Chicago’da John ve Emma (Good-off) Butkus’un oğlu olarak büyük bir Litvanyalı-Amerikalı ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi. Babası Pullman-Standart demiryolu vagon şirketinde elektrikçiydi.
Butkus, 1965 NFL Draftında Bears tarafından ilk turda ve ikinci turda Amerikan Futbol Ligi Denver Broncos tarafından genel klasmanda üçüncü seçildi. Geleceğin Hall of Fame üyesi George Halas’ın sahibi olduğu ve koçluğunu üstlendiği, ünlü bir NFL takımı olan memleketinin takımıyla gitti. Çaylak sezonunda beş pası yakaladı ve yedi top topunu kurtardı.
Ancak Butkus’un yıllarında Ayılar zor günler geçirdi. 49 maç kazandılar, 74 mağlup oldular, 4 berabere kaldılar ve play-off’lara çıkamadılar. Butkus, sağ dizinden ciddi bir sakatlık nedeniyle ameliyat olmasına rağmen son sezonlarında oynamaya devam etti. Mayıs 1974’te emekli olduktan sonra, ekibin kendisine Temmuz 1973’te imzaladığı beş yıllık sözleşmede vaat ettiği tıbbi ve hastane bakımını sağlayamadığını iddia ederek Bears’a 1,6 milyon dolarlık dava açtı. Dava mahkemede çözüldü.
Butku futbolu bıraktıktan sonra oyunculuğa yöneldi. Sporcuların yer aldığı Miller Lite televizyon reklamında, eski Baltimore Colts savunma oyuncusu Bubba Smith ile biranın gücünü tartışan bir tenisçiyi canlandırdı. Programdaki çekişme noktası her zaman şuydu: “Tadı harika!” Daha az doyurucu!”
Butku, Necessary Roughness (1991) ve Any Given Sunday (1999) gibi filmlerde rol aldı. Ayrıca “My Two Dads” ve “Hang Time” gibi televizyon programlarında da yer alan bir karakterdi.
Butkus, bir yıl önce kanserden ölen takım arkadaşı Brian Piccolo hakkında 1971 yapımı bir televizyon belgeseli olan “Brian’s Song”da kendisini canlandırdı. Ayrıca bir lise futbol takımına koçluk yaparken onu bir sezon boyunca takip eden ESPN dizisi “Bound for Glory”de de yer aldı.
Butkus ve eşi Helen’in Matt, Nikki ve Richard Jr. adında üç çocuğu ve torunları vardı. Hayatta kalanlarla ilgili bilgi hemen mevcut değildi.
1960’larda Bears’ın pivotu Mike Pyle, takımın karşılaşmalarında Butkus ile karşı karşıya geldi. Richard Whittingham’ın Ayılar Kendi Sözleriyle (1991) kitabında Pyle, “Dick’in oyunda olduğu kadar pratikte de yoğun olacağını” anlattı.
Pyle, “Bütün parayı ona akşam yemeği, bira ve buna benzer şeyler satın alarak harcardım, böylece kavgalarda hıncını benden çıkarmazdı” dedi. “Muhtemelen kariyerimi yalnızca eğitim kampında birkaç yıl kısalttı.”
Orlando Belediye Başkanı raporlamaya katkıda bulunmuştur.
Ayılar, onun “bir gecede” öldüğünü söyleyerek ölümü doğruladı. Hiçbir sebep belirtilmedi.
1,80 metre boyunda ve 110 kilo ağırlığındaki Butkus, zamanına göre oldukça iyi bir boyutta. Koşu sporunun ortasında oynuyor. Ayrıca geri çekilip rakiplerin pas oyunlarını engelleyecek kadar hızlı ve çevikti. Beş kez All-Pro birinci takımı seçildi ve sekiz kez Pro Bowl maçına seçildi. 1979’da ilk yılında Pro Football Hall of Fame’e alındı.
Sacks 1982’ye kadar resmi bir istatistik haline gelmedi, bu nedenle Butkus’un rakip oyun kurucuları kaç kez boğduğu takip edilmiyor. Bununla birlikte, 1965 ile 1973 yılları arasında Bears’la 22 pası yakaladığı ve 27 top çalmayı kurtardığına inanılıyor.
Butkus, Hall of Famer tarafından “Isınmak için sahaya çıktığımda beni kızdıran şeyler söylerdim” dedi. “Diğer takımdan biri gülerse, bana ya da Ayılar’a gülüyormuş gibi davranırdım. Her zaman işime yaradı.”
Butkus’un, Bears’ın orta savunma oyuncusu olarak öncülü olan ve Butkus çaylakken kendi Hall of Fame kariyerinin sonuna yaklaşan Bill George, kaderinde yıldızlığın olduğuna inanıyordu. George, 2015 yılında Chicago Tribune’e “Butkus’u ilk gördüğümde çantalarımı toplamaya başladım” dedi. “Bu adamın harika olmasının imkânı yoktu.”
1950’lerin başına kadar profesyonel savunma hatlarının ortasındaki oyunculara orta savunma oyuncuları deniyordu. Onlar asıl görevi devam eden oyunlarda rakiplerini durdurmak olan güçlü adamlardı. George, olası pas oyunlarına izin vermek için zaman zaman geri çekilerek savunmayı yeniden şekillendirmeye başladı.
Orta savunma pozisyonu, Ekim 1960’ta CBS’nin Giants’ın yıldızını canlandıran Walter Cronkite tarafından anlatılan “Sam Huff’un Şiddetli Dünyası”nı yayınlamasıyla öne çıktı. Butkus, o sırada Chicago Meslek Lisesi’nde bek, defans oyuncusu, bahisçi ve sıra vuruşçu olarak futbol oynuyordu.
Üç sezon boyunca Illinois Üniversitesi’nde defans oyuncusu ve pivot oynayan bir All-American olarak ulusal çapta tanındı. Gençliğinde Illini’yi 8-1-1’lik bir rekora taşıdı ve 1964 Yeni Yıl Rose Bowl maçında Washington Üniversitesi’ne karşı zafer kazandı.
Sports Illustrated’ın 1964’teki kapak hikayesinde Dan Jenkins şöyle yazmıştı: “Eğer her üniversite futbol takımının Illinois’den Dick Butkus gibi bir defans oyuncusu olsaydı, tüm bekler kısa sürede 1,80 boyunda olur ve soprano söylerdi.”
Richard Marvin Butkus, 9 Aralık 1942’de Chicago’da John ve Emma (Good-off) Butkus’un oğlu olarak büyük bir Litvanyalı-Amerikalı ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi. Babası Pullman-Standart demiryolu vagon şirketinde elektrikçiydi.
Butkus, 1965 NFL Draftında Bears tarafından ilk turda ve ikinci turda Amerikan Futbol Ligi Denver Broncos tarafından genel klasmanda üçüncü seçildi. Geleceğin Hall of Fame üyesi George Halas’ın sahibi olduğu ve koçluğunu üstlendiği, ünlü bir NFL takımı olan memleketinin takımıyla gitti. Çaylak sezonunda beş pası yakaladı ve yedi top topunu kurtardı.
Ancak Butkus’un yıllarında Ayılar zor günler geçirdi. 49 maç kazandılar, 74 mağlup oldular, 4 berabere kaldılar ve play-off’lara çıkamadılar. Butkus, sağ dizinden ciddi bir sakatlık nedeniyle ameliyat olmasına rağmen son sezonlarında oynamaya devam etti. Mayıs 1974’te emekli olduktan sonra, ekibin kendisine Temmuz 1973’te imzaladığı beş yıllık sözleşmede vaat ettiği tıbbi ve hastane bakımını sağlayamadığını iddia ederek Bears’a 1,6 milyon dolarlık dava açtı. Dava mahkemede çözüldü.
Butku futbolu bıraktıktan sonra oyunculuğa yöneldi. Sporcuların yer aldığı Miller Lite televizyon reklamında, eski Baltimore Colts savunma oyuncusu Bubba Smith ile biranın gücünü tartışan bir tenisçiyi canlandırdı. Programdaki çekişme noktası her zaman şuydu: “Tadı harika!” Daha az doyurucu!”
Butku, Necessary Roughness (1991) ve Any Given Sunday (1999) gibi filmlerde rol aldı. Ayrıca “My Two Dads” ve “Hang Time” gibi televizyon programlarında da yer alan bir karakterdi.
Butkus, bir yıl önce kanserden ölen takım arkadaşı Brian Piccolo hakkında 1971 yapımı bir televizyon belgeseli olan “Brian’s Song”da kendisini canlandırdı. Ayrıca bir lise futbol takımına koçluk yaparken onu bir sezon boyunca takip eden ESPN dizisi “Bound for Glory”de de yer aldı.
Butkus ve eşi Helen’in Matt, Nikki ve Richard Jr. adında üç çocuğu ve torunları vardı. Hayatta kalanlarla ilgili bilgi hemen mevcut değildi.
1960’larda Bears’ın pivotu Mike Pyle, takımın karşılaşmalarında Butkus ile karşı karşıya geldi. Richard Whittingham’ın Ayılar Kendi Sözleriyle (1991) kitabında Pyle, “Dick’in oyunda olduğu kadar pratikte de yoğun olacağını” anlattı.
Pyle, “Bütün parayı ona akşam yemeği, bira ve buna benzer şeyler satın alarak harcardım, böylece kavgalarda hıncını benden çıkarmazdı” dedi. “Muhtemelen kariyerimi yalnızca eğitim kampında birkaç yıl kısalttı.”
Orlando Belediye Başkanı raporlamaya katkıda bulunmuştur.