Ali Babacan demişti: “Önceden partide bir icraatçılar vardı bir de slogancılar. Partiden icraatçılar gitti geriye slogancılar kaldı.”
Sloganla işler nereye gidiyor?
örneğin Cumhurbaşkanı Erdoğan “Biliyorsunuz ben dikey mimariye karşıyım” dedi. halbuki İstanbul’da Büyükşehir Belediye Başkanlığı ve daha sonra AK Parti’li Liderler vasıtası ile 1994’den bu yana onun imzası var. Büyükşehir Belediye onayı olmasa o gökdelenlerin hiç biri yapılamazdı. CHP’li Özgür Özel “121 gökdelenin 117’si bu vakitte yapıldı” dedi.
Hatta ben de ekleyeyim: “Ataşehir kıyı yolu ile Marmara Denizi içinde deniz görünümünü kapatan büyük yapıların imar müsaadesi direkt Etraf Bakanlığı tarafınca verildi.
Cumhurbaşkanı Erdoğan “Atatürk Havalimanına yapılan sahra hastanesi ile hastaların direkt uçakla oraya gelebildiğini” söylemiş oldu. Uygun ancak o sahra hastanesi de koca boş arazi dururken tam da uçak pistlerinin üzerine yapıldı. niye sanki?
Bunlar bizim büyük problemlerimizin küçük bilgileri.
Bir başkan 20 yılda neler yapabilirdi? Tarihe bakın örneğin… 5-10 yılda ülkelerinin adeta kabuğunu değiştiren başkanlar var.
Biz ne olduk? 2002-2020 içinde sayısal örnekleri verdim: Afrika ülkeleri bile bizden epeyce daha süratli büyümüş. Güney Amerika ülkeleri bile bizi geçmiş. Doğu Asya ülkeleri fırtına estirmiş lakin biz büyük kısmının yalnızca yarısı kadar büyümüşüz.
Dünya’da 2000-2020 ortası gelişen ülkeler vaktidir. Bol para ile gelişmişler daha sakin seyrederken, gelişen ülkelerin ralli periyodu olmuş. pek fazlaca ülke yüzde 400-500 büyüme gösterirken, Türkiye yüzde 200’de kalmış. Rakipler 2-3 giderken biz 1 gitmişiz.
Fakat içeride fevkalade slogan atıyoruz. Slogancılara göre tarih yazıyoruz. Türkiye büyük ekonomik dönüşüm ve patlama yaşıyormuş.
Hatta bu mükemmel süreci baltalamak için 5 benzemez muhalefet iktidara karşı birleşmişler. Tek kaygıları iktidarı devirmek ve Türkiye’nin bu büyük atılımını durdurmakmış.
İşin gerçek durumu nedir? Nitekim muhalefet birleşti mi? Ya da hangi konularda birleşmiş durumdalar?
***
Bakın şu noktayı unutmayın: Türkiye gorece zayıflıyor ve bu zayıflama giderek şiddetleniyor. Yani rakiplere göre zayıflıyoruz. Lakin daha da kıymetlisi şudur: Ülke olarak yapısal bir çöküşteyiz.
Yapısal çöküş o denli net anlaşılmaz. aslına bakarsan çöküş bir etaba gelince artık geri dönüşü de fazlaca zordur. Osmanlı’nın gerileme periyodunda hiç mi uygun padişah gelmedi? Ya da yükselme devrinde gelen padişahların hepsi mi yeterliydi?
Yapısal süreç periyodu epey değerlidir.
Artık bakın otomobil hala gidiyor fakat motor daima tekliyor. Otomobilin ağır-aksak hala gitmesine mi bakacağız, yoksa motordan gelen arıza seslerine mi?
Ülkede teknolojiye dayalı, para kazandıran bir kalkınmayı başaramadık. Hala ucuz TL ile başta emek gücümüzün sömürülmesi olmak üzere, Batı’nın kölesi üzere çalışıp mal satıyoruz. Kazandıran değil, yoksullaştıran bir ihracat yapısındayız.
13,5 milyon emekli ve 5 milyon kamu işçisine devlet maaş veriyor. Bu sayı daima artarken özel bölümde 16 milyon kayıtlı çalışan bu ödemeyi yapıyor. Eğitim sistemimiz vasıfsız ve gereksiz üniversite mezunları yetiştiriyor. Ömür uzunluğu kullanamayacakları mesleklerde gençliklerini heba ediyorlar. Bankacılık sitemi ödenemeyecek krediler ile şişirildikçe şişiriliyor. Ne vakit patlar kim bilir?
Kurumlar irade gösteremiyor. Kararlar tek yerin isteğine bağlı olduğundan sıkıntılar biriktikçe birikiyor.
Kamu kaynakları yalnızca bugünü değil, geleceği de etkileyecek ne kadar verimsiz yatırım var ise oralara akıtılıyor. Toplumsal yarar yerine birkaç müteahhidin yararı ön planda.
***
Saymakla bitmez…
Çöküş halindeyiz lakin asıl çöküş daha sonraki senelerda gelecek. Arjantin ile Venezuela ortası bir yere gidiyoruz.
Bunu işin uzmanları görüyor. çabucak hemen dışarıdan yapısal çöküşün görülmesi o denli net değil. Fakat fırtına geliyor…aynı vakitte ne fırtına…
Ve muhalefet birleşti. Kederimiz bu… niye sanki?
Devleti bir ağaca benzetirsek o ağacın kısımları farklı fikirler ve toplumsal yaşantımızdır. Şu anda sorun ağacın gövdesi ve köküne iniyor. Ağacın kökü kuruduğunda farklı görüşler, yani ağacın kısımlarının kararı olur mu?
Ağaç kuruyor yapraklar dökülüyor, sıkıntı burada.
O niçinle en öncelik ağacın kurumasını önlemektir. daha sonra farklı fikirler çatışır ve herkes kendi siyasetini evvelar. aslına bakarsan ayrıntıda herkes kendi ana fikrini savunmaya devam ediyor. Birleşilen bir nokta var ve orası da ağcın köküne inen yapısal çöküştür.
***
Lakin burada bir noktaya daha değinelim: Muhalefet sahiden yapısal çöküşü durduracak ve Türkiye’nin yapısal değişimini sağlayacak büyük projeyi hazırlayabildi mi?
Orası da hala muallak.
“Siyaseti düzeltir, liyakati getirir, adaleti sağlarsak yabancı sermaye gelir ve yerliler de yatırıma başlar” ana tahlil modeli artık kâfi değildir. Bu bir geçiştirici modeldir.
Bakın ülkede nüfus resmen azalacak. Bayan başına doğum oranı 2,1 eşik bedelin altına fazlacatan indi. 2020 yılında bu oran 1,76 ve artık Türkiye nüfusunun yaşlanıp gerileyeceği kesin.
Vaktimiz bitiyor.
Gelecek jenerasyonlar vasıfsız ve süratle artan emeklilere ve kamu çalışanına nasıl bakacaklar? Hazine garantili müteahhitlerin paralarını nasıl ödeyecekler?
Devlet borçları ve şirket borçları bütünü tarihte hiç bu kadar artmamıştı? Bu paraların epey büyük kısmı verimsizliğe akıtıldı. Bu verimsiz iktisat nasıl değiştirilecek?
O niçinle söylüyorum: Türkiye’nin ıslahatlara değil İHTİLALLERE gereksinimi var. Muhalefet hala işin ciddiyetini topluma veremiyor. bununla birlikte tahlilleri de hala fazlaca vasat seviyede.
Lakin en azından temel yapısal çöküşte siyasi ortak akıl oluşmuş seviyede. Buna bile sevinmek durumundayız.
Muhalefetin temel meselelerde yakınlaşması bizim değil lakin evlatlarımızın geleceği açısından hayli değerlidir. 20 yıla ulaşan bir başkanın ülkeyi getirdiği durum karşısında daha epey ortak akıl gerekiyor.
Tehlikeyi bakılırsabilenler açısından bu bir baht ve zorunluluktur. halbuki önder bağımlılığında olanlar için hala “aç kalır yedirmeyiz” anlayışı devam etmektedir.
***
“Hadi gel yıkalım şu Süleymaniye’yi desen, İki kazma kürek, iki de ırgat gerek, Fakat haydi gel yapalım şunu geri desen, Bir Sinan, bir de Süleyman gerek.”
Sloganla işler nereye gidiyor?
örneğin Cumhurbaşkanı Erdoğan “Biliyorsunuz ben dikey mimariye karşıyım” dedi. halbuki İstanbul’da Büyükşehir Belediye Başkanlığı ve daha sonra AK Parti’li Liderler vasıtası ile 1994’den bu yana onun imzası var. Büyükşehir Belediye onayı olmasa o gökdelenlerin hiç biri yapılamazdı. CHP’li Özgür Özel “121 gökdelenin 117’si bu vakitte yapıldı” dedi.
Hatta ben de ekleyeyim: “Ataşehir kıyı yolu ile Marmara Denizi içinde deniz görünümünü kapatan büyük yapıların imar müsaadesi direkt Etraf Bakanlığı tarafınca verildi.
Cumhurbaşkanı Erdoğan “Atatürk Havalimanına yapılan sahra hastanesi ile hastaların direkt uçakla oraya gelebildiğini” söylemiş oldu. Uygun ancak o sahra hastanesi de koca boş arazi dururken tam da uçak pistlerinin üzerine yapıldı. niye sanki?
Bunlar bizim büyük problemlerimizin küçük bilgileri.
Bir başkan 20 yılda neler yapabilirdi? Tarihe bakın örneğin… 5-10 yılda ülkelerinin adeta kabuğunu değiştiren başkanlar var.
Biz ne olduk? 2002-2020 içinde sayısal örnekleri verdim: Afrika ülkeleri bile bizden epeyce daha süratli büyümüş. Güney Amerika ülkeleri bile bizi geçmiş. Doğu Asya ülkeleri fırtına estirmiş lakin biz büyük kısmının yalnızca yarısı kadar büyümüşüz.
Dünya’da 2000-2020 ortası gelişen ülkeler vaktidir. Bol para ile gelişmişler daha sakin seyrederken, gelişen ülkelerin ralli periyodu olmuş. pek fazlaca ülke yüzde 400-500 büyüme gösterirken, Türkiye yüzde 200’de kalmış. Rakipler 2-3 giderken biz 1 gitmişiz.
Fakat içeride fevkalade slogan atıyoruz. Slogancılara göre tarih yazıyoruz. Türkiye büyük ekonomik dönüşüm ve patlama yaşıyormuş.
Hatta bu mükemmel süreci baltalamak için 5 benzemez muhalefet iktidara karşı birleşmişler. Tek kaygıları iktidarı devirmek ve Türkiye’nin bu büyük atılımını durdurmakmış.
İşin gerçek durumu nedir? Nitekim muhalefet birleşti mi? Ya da hangi konularda birleşmiş durumdalar?
***
Bakın şu noktayı unutmayın: Türkiye gorece zayıflıyor ve bu zayıflama giderek şiddetleniyor. Yani rakiplere göre zayıflıyoruz. Lakin daha da kıymetlisi şudur: Ülke olarak yapısal bir çöküşteyiz.
Yapısal çöküş o denli net anlaşılmaz. aslına bakarsan çöküş bir etaba gelince artık geri dönüşü de fazlaca zordur. Osmanlı’nın gerileme periyodunda hiç mi uygun padişah gelmedi? Ya da yükselme devrinde gelen padişahların hepsi mi yeterliydi?
Yapısal süreç periyodu epey değerlidir.
Artık bakın otomobil hala gidiyor fakat motor daima tekliyor. Otomobilin ağır-aksak hala gitmesine mi bakacağız, yoksa motordan gelen arıza seslerine mi?
Ülkede teknolojiye dayalı, para kazandıran bir kalkınmayı başaramadık. Hala ucuz TL ile başta emek gücümüzün sömürülmesi olmak üzere, Batı’nın kölesi üzere çalışıp mal satıyoruz. Kazandıran değil, yoksullaştıran bir ihracat yapısındayız.
13,5 milyon emekli ve 5 milyon kamu işçisine devlet maaş veriyor. Bu sayı daima artarken özel bölümde 16 milyon kayıtlı çalışan bu ödemeyi yapıyor. Eğitim sistemimiz vasıfsız ve gereksiz üniversite mezunları yetiştiriyor. Ömür uzunluğu kullanamayacakları mesleklerde gençliklerini heba ediyorlar. Bankacılık sitemi ödenemeyecek krediler ile şişirildikçe şişiriliyor. Ne vakit patlar kim bilir?
Kurumlar irade gösteremiyor. Kararlar tek yerin isteğine bağlı olduğundan sıkıntılar biriktikçe birikiyor.
Kamu kaynakları yalnızca bugünü değil, geleceği de etkileyecek ne kadar verimsiz yatırım var ise oralara akıtılıyor. Toplumsal yarar yerine birkaç müteahhidin yararı ön planda.
***
Saymakla bitmez…
Çöküş halindeyiz lakin asıl çöküş daha sonraki senelerda gelecek. Arjantin ile Venezuela ortası bir yere gidiyoruz.
Bunu işin uzmanları görüyor. çabucak hemen dışarıdan yapısal çöküşün görülmesi o denli net değil. Fakat fırtına geliyor…aynı vakitte ne fırtına…
Ve muhalefet birleşti. Kederimiz bu… niye sanki?
Devleti bir ağaca benzetirsek o ağacın kısımları farklı fikirler ve toplumsal yaşantımızdır. Şu anda sorun ağacın gövdesi ve köküne iniyor. Ağacın kökü kuruduğunda farklı görüşler, yani ağacın kısımlarının kararı olur mu?
Ağaç kuruyor yapraklar dökülüyor, sıkıntı burada.
O niçinle en öncelik ağacın kurumasını önlemektir. daha sonra farklı fikirler çatışır ve herkes kendi siyasetini evvelar. aslına bakarsan ayrıntıda herkes kendi ana fikrini savunmaya devam ediyor. Birleşilen bir nokta var ve orası da ağcın köküne inen yapısal çöküştür.
***
Lakin burada bir noktaya daha değinelim: Muhalefet sahiden yapısal çöküşü durduracak ve Türkiye’nin yapısal değişimini sağlayacak büyük projeyi hazırlayabildi mi?
Orası da hala muallak.
“Siyaseti düzeltir, liyakati getirir, adaleti sağlarsak yabancı sermaye gelir ve yerliler de yatırıma başlar” ana tahlil modeli artık kâfi değildir. Bu bir geçiştirici modeldir.
Bakın ülkede nüfus resmen azalacak. Bayan başına doğum oranı 2,1 eşik bedelin altına fazlacatan indi. 2020 yılında bu oran 1,76 ve artık Türkiye nüfusunun yaşlanıp gerileyeceği kesin.
Vaktimiz bitiyor.
Gelecek jenerasyonlar vasıfsız ve süratle artan emeklilere ve kamu çalışanına nasıl bakacaklar? Hazine garantili müteahhitlerin paralarını nasıl ödeyecekler?
Devlet borçları ve şirket borçları bütünü tarihte hiç bu kadar artmamıştı? Bu paraların epey büyük kısmı verimsizliğe akıtıldı. Bu verimsiz iktisat nasıl değiştirilecek?
O niçinle söylüyorum: Türkiye’nin ıslahatlara değil İHTİLALLERE gereksinimi var. Muhalefet hala işin ciddiyetini topluma veremiyor. bununla birlikte tahlilleri de hala fazlaca vasat seviyede.
Lakin en azından temel yapısal çöküşte siyasi ortak akıl oluşmuş seviyede. Buna bile sevinmek durumundayız.
Muhalefetin temel meselelerde yakınlaşması bizim değil lakin evlatlarımızın geleceği açısından hayli değerlidir. 20 yıla ulaşan bir başkanın ülkeyi getirdiği durum karşısında daha epey ortak akıl gerekiyor.
Tehlikeyi bakılırsabilenler açısından bu bir baht ve zorunluluktur. halbuki önder bağımlılığında olanlar için hala “aç kalır yedirmeyiz” anlayışı devam etmektedir.
***
“Hadi gel yıkalım şu Süleymaniye’yi desen, İki kazma kürek, iki de ırgat gerek, Fakat haydi gel yapalım şunu geri desen, Bir Sinan, bir de Süleyman gerek.”